شعر

من اگه کسی روداشتم دیگه دربه درنبودم با غم وغربت واندوه دیگه همسفر نبودم اگر زخم نخورده بودم تو رو باور نمی کردم توی این حصار پردرد با همه سر نمی کردم نمی کردم  عمریه شب زده بودم پشت گریه صدات کردم از پس آینه اشک تا همیشه نگات کردم درد عشق معنای مرگه مسلخه پاییزو برگه قصه عشق و حقیقت قصه گل و تگرگه آخه دردم درده تو بود درده دور از من و ما بود شکله تنهایی و غربت سرنوشته آدما بود با چشمات دنیا رو دیدم حتی من فردا رو دیدم توی قلبه قطره بودن با تو من  دریا رو دیدم دریا رودیدم از  تو باید می گذشتم ولی افسوس نتونستم تو عروسک بودی و من آخر قصه دونستم تو وجود خالیه تو جز دروغ هیچی ندیدم  کاشک می شد  بینه حقیقت بیش از اینها می رسیدم   می رسیدم سوختم و سوختم و ساختم هر چی داشتم به پات باختم  کاش تورو از روز اول مثل امروز می شناختم آخه عشق یعنی شکستن  عاشقانه سر سپردن دل سپردن به سرابه  در سکوت خویش مردن یه روزی یه روزگاری حرفه بین ما نگاه بود   عشق و نقاشی می کردیم  نقش ما خورشید و ماه بود  بعد از اون واژه نوشتیم جملمون ستاره چین بود        مثله دریا آبی بودیم                                                   معنی زندگی این بود

چقدر سخته

چقدر سخته تو چشای کسی که تمام عشقت رو ازت گرفته

 و به جاش یه زخم همیشگی رو به قلبت هدیه داده

 زل بزنی و به جای اینکه لبریز کینه و نفرت بشی

حس کنی که هنوز دوستش داری

 چقدر سخته دلت بخواد سرت رو باز به دیوار تکیه بدی

 که یه بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده

 چقدر سخته تو خیال ساعتها باهاش حرف بزنی

اما وقت دیدنش هیچ چیز جز سلام نتونی بگی

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه

دونه های اشک گونه ها تو خیس کنه

 اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه هنوز

 _{**^{دوستش داری}**}