احمد شاملو

احمد شاملو

من عشقم را در سال بد یافتم که می گوید :"مایوس نباش "؟ _ من امید م را در یا ًًًًَََُُُُُُس یافتم مهتاب ام را درشب عشق ام را درسال بد یافتم و هنگامی که داشتم خاکستر می شدم گُرگرفتم .  زندگی بامن کینه داشت من به زندگی لبخند زدم، خاک با من دشمن بود من بر خاک خفتم، چرا که زندگی سیاهی نیست. چرا که خاک خوب است .  من بد بودم اما بدی نبودم از بدی گریختم و دنیا مرا نفرین کرد و سال ِ بد در رسید : سال اشک سال تاریکی. و من ستاره ام را یافتم. من خوبی را یافتم به خوبی رسیدم و شکوفه کردم.  تو خوبی و این همه ی اعتراف هاست. من راست گفته ام و گریسته ام و این بار راست می گویم تا بخندم زیرا آخرین اشک ِ من نخستین لبخندم بود.  تو خوبی و من بدی نبودم . تو را شناختم ، تو را یافتم ، تو را دریافتم و همه ی حرف هایم شعر شد                                                                           سبک شد. عقده هایم شعر شد، همه ی سنگینی ها  شعر شد بدی شعر شد ، سنگ شعر شد  ، علف شعر شد ، دشمنی شعر شد همه ی شعر ها خوبی شد ....

تو کی هستی که نگاهت ، مثل قصه پر رازه ؟ تو کی هستی که تو این شب ، نفست غیر مجازه؟ تو کی هستی که با اسمت ، پشت سایه ها می لرزه؟ تو کی هستی که حضورت ، واسه من تنها نیازه؟ با منی مثل خود من ، مثل تن مثل یه پیرهن اما بین دستای ما ، فاصله دور و درازه بذار از تو گر بگیرم ، بذار آفتابی بمیرم آخه این کولی یه عمره ، واسه تو ترانه سازه با تو فردا رو می بینم ، سیب خورشید رو می چینم با تو من صد تا کتابم ، پرم از شعرهای تازه چه نگاه بی نقابی ، چه ترانه های نابی انگاری تموم دنیا ، توی اون چشمای نازه با منی مثل خود من ، مثل تن مثل یه پیرهن اما بین دستای ما ، فاصله دور و درازه بذار از تو گر بگیرم ، بذار آفتابی بمیرم آخه این کولی یه عمره ، واسه تو ترانه سازه...

گریه کردم ‚ گریه کردم اما دردم  نگفتم تکیه دادم  به  غرورم ‚ تا دیگه از پا نیفتم اولین  فصل شکستن ‚ آخرین  خدانگهدار  دست  تکون  دادن آخر توی  اون کوچه ی  خلوت  بغض بی وقفه ی آواز  ‚  واژه های  بی مروت بوته ی  یاس  دیگه اون عطری  که دوست داشتی نداد کوچه ی آشتی کنونم   دلها رو آشتی نداد من  به قله  می رسیدم ‚  اگه هم ترانه بودی صد تا سد رو می شکستم  ‚  اگه  تو بهانه  بودی   با تو  پیسوز ترانه  یه چراغ  شعله ور بود   لحظه ها چه عاشقانه ‚  قاصدک  چه خوش خبر بود   کوچه ها  بدون بن بست  آسمون پر از ستاره .... شبها بی هراس  خنجر ‚  واژه ها  شعر دوباره